Η Σφαιρική Αναζήτηση για Εκπαίδευση: Μια συνομιλία με τον Alex Piperno, Ο διευθυντής του Window Boy θα ήθελε επίσης να έχει ένα υποβρύχιο

Καταχωρήθηκε από C. M. Rubin για Οκτ 27, 2020

«Αυτό που μου αρέσει περισσότερο για την ταινία, σε σχέση με τη διαδικασία παραγωγής του, ανακαλύπτει πώς τα διάφορα μέρη σχετίζονται μεταξύ τους. " – Άλεξ Πιπέρνο

Στο Alex Piperno's Το Window Boy θα ήθελε επίσης να έχει υποβρύχιο, οι πόρτες δεν οδηγούν ποτέ στο σημείο που πρέπει. Ένας νεαρός ναύτης σε ένα κρουαζιερόπλοιο στα ανοικτά των ακτών της Παταγονίας σκοντάφτει σε μια μαγική πόρτα που οδηγεί σε ένα γυναικείο διαμέρισμα στο Μοντεβιδέο. Εν τω μεταξύ, μια ομάδα Φιλιππίνων αγροτών ανακαλύπτει ένα εγκαταλελειμμένο υπόστεγο στην κοιλάδα που κατέχει υπερφυσικές δυνάμεις. Αυτές οι δύο ιστορίες θα συγχωνευτούν στην ταινία του Piperno και θα επιτρέψουν σε άτομα σε διάφορα μέρη του κόσμου να εισέλθουν στα διαστήματα του άλλου.

Άλεξ Πιπέρνο, γεννήθηκε στο Μοντεβιδέο. Σπούδασε σκηνοθεσία στο Universidad del Cine de Buenos Aires. Μετά από μια σειρά ταινιών μικρού μήκους, Ο Piperno σκηνοθέτησε το Hubert Bals Fund που υποστηρίζεται Το Window Boy θα ήθελε επίσης να έχει υποβρύχιο. Το ντεμπούτο του μεγάλου μήκους είχε την παγκόσμια πρεμιέρα του στο Berlinale το 2020. Η ταινία ήταν υποψήφια για το Διεθνή Διαγωνισμό Νέου Ταλέντου στο Φεστιβάλ Ταιπέι, Ο Διεθνής Διαγωνισμός στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Jeonju, και το Βραβείο Καλύτερης Πρώτης Λειτουργίας στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου.

Η Σφαιρική Αναζήτηση για Εκπαίδευση χαίρεται να καλωσορίσει τον σκηνοθέτη της ταινίας, Άλεξ Πιπέρνο.

«Ως θεατής, το αγαπημένο μου μέρος είναι το τέλος της ταινίας, όταν όλα καταλήγουν να αναμιγνύονται και αυτό οδηγεί σε καταστροφή. " – Άλεξ Πιπέρνο

Άλεξ, πείτε μας τι σας αρέσει περισσότερο για την ταινία σας, καθώς και ποια σχόλια κοινού έχετε λάβει. Υπάρχει κάτι στη διαδικασία παραγωγής που θα κάνατε διαφορετικά?

Αυτό που μου αρέσει περισσότερο για την ταινία, σε σχέση με τη διαδικασία παραγωγής του, ανακαλύπτει πώς τα διάφορα μέρη σχετίζονται μεταξύ τους. Δεν είναι ιδέες με τις οποίες βρήκα. Βίωσα αυτήν την ανακάλυψη και έκπληξη στη διαδικασία, και αυτή είναι η μεγαλύτερη μου χαρά ως σκηνοθέτης. Αυτό συνέβη κατά τη συγγραφή σεναρίου, αλλά και κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, επεξεργασία και σχεδιασμός ήχου. Σε κάθε ένα από τα στάδια, με διαφορετικά υλικά, Ανακαλύπτω τον τρόπο εισαγωγής των παλαιών σημειώσεων σε σχέση με άλλες σημειώσεις, πώς τα πλαίσια αφήνουν ανοιχτές τις πόρτες για να εισέλθει ή όχι κάποιος, πώς η λήψη σε μια σκηνή λειτουργεί διαφορετικά σε μια άλλη σκηνή, τι συμβαίνει όταν μπαίνει αυτός ή αυτός ο ήχος, και έτσι η ταινία γίνεται ένα σύστημα αδιαφάνειας και διαφάνειας που με τρελαίνει και με κάνει να γοητεύομαι στα διάφορα στάδια. Ως θεατής, το αγαπημένο μου μέρος είναι το τέλος της ταινίας, όταν όλα καταλήγουν να αναμιγνύονται, και αυτό οδηγεί σε καταστροφή.

Όσον αφορά τα σχόλια του κοινού, το Q&Μια εμπειρία στο Berlinale ήταν πολύ συγκινητική για μένα. Η συνομιλία με το κοινό ήταν ζεστή, διεγερτικός, και εκτεταμένη, και ενώ δεν είχα προηγούμενες σκέψεις, ήταν ανησυχητικό για μένα να ανακαλύψω τους θεατές που ταιριάζουν στην ταινία. Μπορεί να μην υπάρχει άλλος τρόπος, αλλά είναι η πρώτη μου ταινία και δεν έχω ξαναδεί αυτό το συναίσθημα. Μετά από τόσα χρόνια, με τόσες πολλές στιγμές αβεβαιότητας και μοναξιάς, Το να βάζεις την ταινία στο τραπέζι σαν φρούτο και να βλέπεις πως ο καθένας άρπαξε το δικό του κομμάτι ήταν υπέροχο. Και το θυμάμαι ιδιαίτερα: Θα μπήκα στο θέατρο προς το τέλος κάθε προβολής και θα περίμενα στην είσοδο, και σε ένα σημείο, πάντα το ίδιο, Θα άκουγα το κοινό να γελάει. Δεν ήταν καιρός να γελάσουμε, Έτσι νόμιζα, αλλά το κοινό γέλασε. Εκεί κατάλαβα ότι δεν είχα τίποτα άλλο να κάνω με την ταινία και αυτό ήταν μια μεγάλη ανακούφιση.

Σε σχέση με ποια πράγματα στη διαδικασία παραγωγής θα έκανα διαφορετικά: τα παντα.

Οι άνθρωποι έχουν αναφέρει την ταινία σας ως «παγκοσμιοποιημένο παραμύθι». Με ποιους τρόπους πιστεύετε ότι οι χαρακτήρες και οι τοποθεσίες στην ταινία σας θα μπορούσαν να εμπνεύσουν το κοινό να προβληματιστεί σχετικά με ορισμένα από αυτά τα σχετικά κοινωνικά θέματα?

Νομίζω ότι η ταινία δεν μιλάει αλλά λειτουργεί με. Είναι αλήθεια ότι τα υλικά του είναι περιφερειακοί χαρακτήρες και θέσεις που βρίσκονται στους αντίποδες, ότι αυτά τα μέρη γίνονται κοντά και ότι ο κόσμος καταλήγει να γυρίζει έξω σαν κάλτσα. Αλλά οι χαρακτήρες δεν μπορούν να επικοινωνούν μεταξύ τους, αυτό είναι, η απόσταση μεταξύ τους δεν έχει ξεπεραστεί. Δεν ξέρω αν με ενδιαφέρει η παγκοσμιοποίηση ως θέμα. Ξέρω ότι ενδιαφέρομαι για τους χαρακτήρες που παρακολουθούν, και το καταλαβαίνω ότι για να το παρακολουθήσουν πρέπει να είναι έξω από το πράγμα, στην περιφέρεια. Γνωρίζω επίσης ότι όταν πήγα στο κρουαζιερόπλοιο και πλαισίωσα τους τουρίστες, Ένιωσα πολύ απόρριψη, και ότι όταν έψαξα στη μία πλευρά και ο χώρος ήταν άδειος, Ένιωσα πολύ καλύτερα. Το ξέρω αυτό σε μια ταινία, Προτιμώ τη σιωπή από τη φασαρία, ότι μου αρέσουν οι χαρακτήρες που δεν ξέρουν τι να κάνουν και που ντρέπονται για τον εαυτό τους και ωθούνται από τις περιστάσεις. Ξέρω ότι μισώ την ιδέα της εργασίας και ότι με συγκίνησε η ποιητική λειτουργία της γλώσσας, αυτό είναι, αυθάδεια, χιούμορ, έκπληξη, διαγώνιες, πλαίσιο μέσα σε συνθέσεις πλαισίου. Όλα αυτά θα κάνουν έναν τύπο ταινίας να εμφανίζεται αντί ενός άλλου.

«Σε σχέση με ποια πράγματα στην παραγωγική διαδικασία θα έκανα διαφορετικά: τα παντα!" – Άλεξ Πιπέρνο

Χρηματοδότηση και ειδικά χρηματοδότηση κατά τη διάρκεια μιας πανδημίας - ποια μαθήματα μάθατε από τη διαδικασία? Τι συμβουλή θα δώσατε σε άλλους νέους κινηματογραφιστές που προσπαθούν να συγκεντρώσουν χρήματα για την πρώτη τους ταινία?

Η ανάπτυξη της ταινίας ξεκίνησε στο τέλος του 2011. Είχα προβάλει εκείνη τη χρονιά την ταινία μικρού μήκους Το απαραβίαστο της κατοικίας που βασίζεται στον άντρα που εμφανίζεται να κρατάει ένα τσεκούρι στην πόρτα του σπιτιού του κατά τη διάρκεια των κριτικών των Καννών’ Εβδομάδα, που φαντάζομαι ότι βοήθησε το έργο να εξεταστεί πιο προσεκτικά. Η ταινία επιλέχθηκε σε εργαστήριο σεναρίου που ονομάζεται Taller Colón μαζί με άλλα έργα από σκηνοθέτες της Λατινικής Αμερικής, που αργότερα έγινε πολύ αγαπητοί φίλοι. Τον επόμενο χρόνο η ταινία απέκτησε τα πρώτα της κεφάλαια ανάπτυξης, από την ICAU (Ουρουγουάη) και το Ταμείο Hubert Bals, που ήταν απαραίτητο για εμένα να αφιερωθώ σοβαρά στην ανάπτυξή του. Είχα αποφασίσει να είμαι η πλειοψηφία συμπαραγωγός από την Ουρουγουάη και συνέλαβα την ταινία ως συμπαραγωγή μεταξύ Ουρουγουάης και Αργεντινής. Συνδέθηκα με τον αγαπημένο μου Λούκα Ρίννερ, που εκείνη την εποχή έκανε τα πρώτα του βήματα με την εταιρεία παραγωγής του Nabis Argentina. Ξεκινήσαμε να επιλέγουμε για διαφορετικά εργαστήρια και αγορές, όπως ο Bafici Bal, Φόρουμ συμπαραγωγής San Sebastián και σταθμός δέσμης ενεργειών Berlinale, μεταξύ άλλων. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχαμε ιδέα πώς να δημιουργήσουμε μια ταινία μεγάλου μήκους, πολύ λιγότερο αυτό ειδικότερα.

Πέρασαν χρόνια και δεν μπορούσαμε να λάβουμε κεφάλαια παραγωγής. Στη συνέχεια, υποβάλλαμε αίτηση στο ταμείο συμπαραγωγής της Ουρουγουάης και της Βραζιλίας και αποκτήσαμε το πρώτο μας ταμείο παραγωγής. Εν τω μεταξύ,, συνεχίσαμε να κάνουμε αίτηση σε εθνικά και διεθνή ταμεία χωρίς τύχη. Η ζωή μου είχε περιοριστεί στην προσπάθεια να προωθήσω αυτήν την ταινία και ένιωσα ότι η ταινία είχε κολλήσει σε ένα πηγάδι και ο ίδιος με αυτήν. Εφαρμόζαμε ακόμη σε εργαστήρια. Η αναζήτηση χρηματοδότησης για παραγωγή διήρκεσε μέχρι 2017.

Σε 2014 Ο Λούκας γυρίστηκε την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία και αποφασίσαμε ότι ήταν καλύτερο για αυτόν να ανοίξει το έργο. Αντικαταστάθηκε από τους παραγωγούς της Αργεντινής Esteban Lucangioli και τον Araquén Rodríguez, από την εταιρεία παραγωγής Pelícano. Εκείνα τα χρόνια αποκτήσαμε το ταμείο παραγωγής INCAA (Αργεντινή), Ταμείο συμπαραγωγής IBERMEDIA, NFF + HBF από Ολλανδία (συμμετέχοντας στο έργο ο παραγωγός Frank Hoeve, από την Baldr Film), ένα δημοτικό ταμείο παραγωγής από το Μοντεβιδέο (Ουρουγουάη) και, την τελευταία στιγμή, Ταμείο παραγωγής ICAU (Ουρουγουάη), που τελικά μας επέτρεψε να ξεκινήσουμε την παραγωγή. Η σταδιακή στρατηγική λήψης, που ήταν η προϋπόθεση της πιθανότητας της ταινίας και που επεκτάθηκε από 2017 να 2019, συμμετείχε επίσης σε μια σοβαρή υποτίμηση της οικονομίας της Λατινικής Αμερικής. Τα κεφάλαια που αποκτήθηκαν στα εθνικά μας ιδρύματα, που χορηγούνται σε τοπικό νόμισμα και κλιμακώνονται σε δόσεις, υποτιμήθηκαν σε ορισμένες περιπτώσεις παραπάνω 70%. Η ταινία έγινε δυνατή με την είσοδο του Φιλιππινέζου παραγωγού Armi Rae Cacanindin στην ομάδα συμπαραγωγής, και με πολύ σημαντική προσπάθεια σε χρόνο και χρήμα από όλες τις εταιρείες παραγωγής, για το οποίο είμαι αιώνια ευγνώμων.

Αυτή η όλη διαδικασία ήταν πολύ διαμορφωτική για μένα. Ήταν μια δεκαετής διαδικασία πολλών “πρώτες φορές”.

Σίγουρα ένα απίστευτο ταξίδι.

Ναί, Έπρεπε να μάθω πώς να γράφω μια ταινία, πώς να φτιάξετε μια ταινία, πώς να σκηνοθετήσετε μια ταινία. Φυσικά, έχοντας την εμπειρία, Θα έκανα τα πράγματα διαφορετικά. Για παράδειγμα, το πιο σημαντικό είναι να βρεις τον δικό σου τρόπο και να τον υπερασπιστείς από την κοινή λογική. Ο κινηματογράφος είναι τόσο φυσιολογικός, ιεραρχικός, συλλογική και δαπανηρή πειθαρχία που μπορεί να σας περάσει. Το πλήρωμα χρειάζεται επείγοντες ορισμούς που πολλές φορές δεν μπορώ να τους δώσω και είναι απαραίτητο να μπορέσω να το αντιμετωπίσω, με το χρονόμετρο να λειτουργεί και χωρίς να καταλαβαίνω πλήρως τι κάνω. Φοβόμουν πολύ ότι η κοινή λογική των γυρισμάτων θα με κέρδιζε, γιατί ήξερα ότι θα ήταν καταστροφή για την ταινία. Η ανακάλυψη των χρόνων και των προτεραιοτήτων μου και η εκμάθηση της εμπιστοσύνης στη μέση αυτής της φωτιάς ήταν το πιο δύσκολο για μένα. Φρονώ, λοιπόν, πολύ σημαντικό να μπορώ να εφεύρω ένα σύστημα παραγωγής που μπορεί να είναι αλληλέγγυο με τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να αντιμετωπίσει μια ταινία. Επειδή ο παραδοσιακός τρόπος παραγωγής απορρίπτει κάθε πιθανότητα αμφιβολίας, παίζοντας ή κάνοντας λάθη, και στο τέλος της ημέρας, αυτά είναι τα πιο πολύτιμα εργαλεία εργασίας μας.

«Ο παραδοσιακός τρόπος παραγωγής απορρίπτει κάθε πιθανότητα αμφιβολίας, παίζοντας ή κάνοντας λάθη, και στο τέλος της ημέρας, αυτά είναι τα πιο πολύτιμα εργαλεία εργασίας μας. " – Άλεξ Πιπέρνο

Πού μπορούν να δουν τα είδη κοινού Το Window Boy θα ήθελε επίσης να έχει υποβρύχιο?

Η ταινία κυκλοφόρησε τις τελευταίες ημέρες της προ-covid εποχής και είχαμε ένα όμορφο πρόγραμμα διεθνών φεστιβάλ και πρεμιέρες σε επιβεβαιωμένα θέατρα που εξερράγη στον αέρα και συνεχίζουμε να βάζουμε τα σπασμένα κομμάτια όλων αυτών. Η ταινία είναι τώρα διαθέσιμη στο IFFR Unleashed, η πλατφόρμα VOD του Φεστιβάλ του Ρότερνταμ, αποκλειστικά για την περιοχή της Μπενελούξ. Συνεχίζουμε να δίνουμε προτεραιότητα στις προβολές σε φεστιβάλ και θέατρα, γιατί η ταινία είναι, όπως ειπώθηκε – ή όπως ειπώθηκε – μια ταινία “για να παρακολουθήσετε στο θέατρο”.

Ευχαριστώ Alex

Ο.Μ.. Ρούμπιν και Μπεν Στάσεν

Σας ευχαριστούμε για μας 800 συν παγκόσμια συνεισφέροντες, καλλιτέχνες, δάσκαλοι, επιχειρηματίες, ερευνητές, οι ηγέτες των επιχειρήσεων, οι μαθητές και οι ηγέτες της σκέψης από κάθε τομέα για την ανταλλαγή προοπτικές σας για το μέλλον της μάθησης με Η Σφαιρική Αναζήτηση για Εκπαίδευση κάθε μήνα.

C. M. Rubin (Cathy) Είναι ο ιδρυτής της CMRubinWorld, μια ηλεκτρονική εκδοτική εταιρεία επικεντρώθηκε στο μέλλον της παγκόσμιας μάθησης, και ο συν-ιδρυτής του πλανήτη στην τάξη. Είναι συγγραφέας τριών βιβλίων best-seller και δύο ευρέως διαβάσει σε απευθείας σύνδεση σειρά. Rubin έλαβε 3 Upton Sinclair βραβεία για το «The Σφαιρική Αναζήτηση για την εκπαίδευση.» Η σειρά, η οποία τάσσεται υπέρ της Νεολαίας, ξεκίνησε το 2010 και συγκεντρώνει διακεκριμένους ηγέτες σκέψης από όλο τον κόσμο για να διερευνήσει τα βασικά ζητήματα της εκπαίδευσης που αντιμετωπίζουν οι χώρες.

Ακολουθήστε C. M. Rubin στο Twitter: www.twitter.com/@cmrubinworld

Η Παγκόσμια αναζήτηση για την Εκπαίδευση της Κοινότητας Σελίδα